سلام بسیج دانشجویی دانشگاه شهید مفتح همدان چند روز پیش مراسم داشت که این مقاله در آنجا منتشر شد من هم گفت قشنگ است برای بقیه بگذارم:
قحطی عفت
صدای آهنگ بندری آنقدر بلند است که فریادهای حاج همت لای نیزارهای اروند جا می ماند و به گوش نمی رسد. 
صدای قهقهه « ساعت خوشی ها» و« لبخند سومی ها»،«روایت فتحی ها» را خفه می کند بر دیوارها روی پوستر شهید عکس مرده هفتاد ساله می چسباند و نام شهید را از کوچه ها برداشته و نام سوسن و زنبق می گذارند.
غیرت، یک شب بی هوا از جیب مردها می افتد توی لجن زار غفلت، و گم می شود. مردها توی چراگاههای خیابان راه می افتند و برای گناه می چرند.
زنها مثل دست فروش ها می ایستند کنار خیابان و جواهرات بدلی عرضه می کنند و پوست گوزن می پوشند و از زیر روسری ژورژت رشته های جهنم شعله می کشد. آنها افتخار می کنند که بچه شان همبرگر را درست تلفظ می کند و به پیتزا علاقه پیدا کرده است.
شکلات های نارگیلی، کار دستمان می دهد و بعضی ها به اسم تمدن به گردنشان زنگوله می اندازند و وقتشان را با آدامس بادکنکی و جدول می گذرانند.
کسانی که وقتشان را در پارک ملّت می گذرانند و نام گلزنان جام جهانی 98 را از یاد نمی برند دیگر دوست ندارند بدانند چرا شهید برونسی با آن همه مدال کشتی سینه خیز از زیر سیم خاردارهای میدان مین رد می شد.
آنها که می نشینند قهوه تلخ را با لذت تماشا می کنند و قربان صدقه حامد بهداد در فیلم گربه های ایرانی می روند و برای سیلی خوردن و سنگسار ثریا گریه می کنند دیگر وقت ندارند به سیلی خوردن حضرت زهرا(س) فکر کنند و خون دل خوردن های امام امت را بشناسند و کتابهای شهید مطهری را بخوانند و هشدار های رهبری را جدی بگیرند. آنها می خواهند خوش باشند و زندگی خودشان را بکنند، کاری هم به کار کسی نداشته باشند. اگر چنین نکنند، چه کسی دنبال بهترین آنتن ماهواره بگردد؟ چه کسی فیلم های سرخ پوستی راببیند و عشق را از فیلمهای هندی یاد بگیرد؟
کاش مردهایی که غیرتشان را گم کرده اند به اندازه کارت سوختشان یا به اندازه عابربانکشان برای پیدا کردنش غصه می خوردند و وقت می گذاشتند.
مردم به استراحت بعد از جنگ پرداختند. انصاف ها چرت می زنند و وجدانها آنفولانزای خوکی گرفته اند و تابوت عاطفه بر زمین مانده است.
کاش قحطی عفت تمام می شد.
کاش باکری ها و زین الدین ها از یاد نمی رفتند.
کاش می شد پیام شهیدان مظلوم هشت سال دفاع مقدس را بر گلبرگ لاله دید.
کاش از بوی گلاب بیشتر از ادکلن دلار خوشمان می آمد.
کاش طنین صدای شهید آوینی را با صدای .... ساسی مانکن عوض نمی کردیم.
چه خوب گفت آنکه گفن:
گل محمدی باش تا محتاج ادکلن فرانسوی نشوی.
آقا، آنها که منتظرند یکی یکی دارند می روند، ما عوض نمی شویم، لا اقل شما بیا.....
