عملیات فتح المبین، سومین گام از استراتژی آزادسازی مناطق اشغالی محسوب می شد و در دوره ی زمانی مورد نظر،دارای جایگاه مهمی بود. این عملیات در صورت موفقیت نتایج زیر را به دنبال داشت:
- بخش وسیعی از مناطق اشغالی کشور آزاد می شد.
- خطوط پدافندی گسترده ی خودی به حداقال کاهش می یافت و شکل موزونی به خود می گرفت.
- نیروهای آزاد شده از خطوط پدافندی، توان رزمی نیروهای خودی را برای عملیات بعدی افزایش می داد.
از سوی دیگر، وسعت منطقه ی این عملیات، که نسبت به دو عملیات قبلی(ثامن الائمه و طریق القدس)چند برابر شده بود، حسلسیت این عملیات را دوچندان می ساخت. به همین خاطر کسب هرگونه نتیجه ی ناموفقی می توانست در ادامه استراتژی آزاد سازی که تکیه ی اصلی آن بر نیرو های مردمی و مانورهای مبتکرانه آن بود خلل وارد سازد.
اهم اهدافی که برای عملیات فتح المبین در نظر گرفته شده بود به شرح ذیل بودند:
- دستیابی به خطوط پدافندی مناسب و استفاده از حداقل نیروهای خودی در آن خطوط؛
- خارج کردن شهرهای شوش، اندیمشک و دزفول از تیررس آتش توپخانه دشمن؛
- دور کردن اتش مؤثر دشمن از جاده اهواز اندیمشک؛
- آزادسازی مناطقی چون سایت 4 و 5، رادار و ده ها روستای منطقه
منبع: کتاب بهار 82- گل علی بابائی
