از برجسته ترین تحرکات یهودى و صهیونیستى در تاریخ معاصر ایران، برپایى جشن های 2500 ساله شاهنشاهى شیراز، در سال 1350 شمسى / 1971 میلادى است.

صرف نظر از چگونگى زمینه سازی ها، اقدامات و توجیهات درباره برگزارى مراسم موسوم به جشن هاى 2500 ساله شاهنشاهى و به علاوه، صرف هزینه هاى هنگفت و نیز مفاسد فراوان این مراسم، به طور خلاصه می توان گفت؛ طراحى و اجراى این برنامه به تمامى از سوى مجامع صهیونیستى و اسرائیلى بود. در افشاى ماهیت این جشن، مثل همه موارد مشابه بیش و پیش از هر کس، حضرت امام خمینى (س) پرچمدار نهضت اسلامى بود که مردم مسلمان ایران را نسبت به ماهیت و اهداف برگزار کنندگان این مراسم هشیار و آگاه نمود: اطراف مملکت ایران در این مصیبت گرفتار هستند و میلیون ها تومان خرج جشن شاهنشاهى می شود. از قرارى که یک جایى نوشته بود، براى جشن خود شهر تهران 80 میلیون تومان اختصاص داده شده است؛ این راجع به خود شهر است.

کارشناس هاى اسرائیل براى این تشریفات دعوت شدند به طورى که خبر شدم و نوشتند به من، کارشناس هاى اسرائیلى مشغول به پا داشتن این جشن هستند و این تشریفات را آنها دارند درست می کنند. این اسرائیل که دشمن با اسلام است و الان در حال جنگ با اسلام است. (152)

امام خمینى ضمن نکوهیدن فسادگری هاى شاه و افشاى توطئه صهیونیست ها، به سران کشورهاى اسلامى هشدار دادند: به این ممالک اسلامى بگویید که نروید به این جشنى که اسرائیل دارد بساط جشنش را به پا می کند یا درست می کند؛ کارشناس هاى اسرائیل در اطراف شیراز دارند بساط جشن را درست می کنند. در این جشنى که کارشناس هاى اسرائیل دارند این عمل را می کنند، نروید. (153)

برخلاف آنچه که براى محمد رضا شاه و سران و دولتمداران رژیم پهلوى توجیه و القا کرده بودند و على رغم تبلیغات ادعایى دربار پهلوى مبنى بر بزرگداشت 2500 سال سلطنت و پادشاهى در کشور ایران، واقعیت این بود که جشن هاى 2500 ساله، صرفا با هدف نکوداشت خاطره و تاریخ عزیمت یهودیان از بابل به ایران و بیت المقدس در زمان کورش، در سال 539 قبل از میلاد بود. آن گونه که بعدها آشکار شد، محافل یهودى - صهیونیستى در سال 1340 شمسى / 1961 م، طرح و تمایل به برپایى این جشن را اعلام کرده بودند.

در سال 1961، اسرائیلی ها تصمیم گرفتند تا به منظور یادبود آزادى و رهایى ملت یهود از اسارتش در بابل، کنگره اى با شرکت تاریخ نویسان برگزار نمایند. می دانیم که بخت النصر دوم، پادشاه بابل، پس از آنکه اورشلیم را فتح کرد، اسرائیلی ها را به اسارت به بابل برد. اسارت آنها در بین النهرین، مدت چهل سال به طول انجامید، یعنى تا زمانى که کورش بزرگ، شاه پارس، بابل را در سال 539 پیش از میلاد به تصرف خود در آورد. در این تاریخ بود که او ملت یهود را به اورشلیم بازگردانید و دستور بازسازى معبدشان را صادر نمود.

تاریخ نویسان و شرق شناسان ایرانى هم به این اجلاس اسرائیلیان دعوت شدند.

مشاور فرهنگى دربار که از گرایش هاى جاه طلبانه شاه مطلع بود. [از شاه] درخواست ملاقات کرد. در این ملاقات، تاریخ شناس معروفى که متأسفانه با تمام دانش خود از شخصیتى ضعیف و نفوذپذیر برخوردار است، او را همراهى می کرد و نظریه زیر را ارائه نمود: به جاى آنکه بگذاریم اسرائیلی ها این بزرگداشت را منحصر به آزادى یهودیان از بابل، نمایند، چرا تأکید را بر ارزشهاى والاى کورش کبیر، شاه هخامنشى قرار ندهیم و به سلطنت رسیدن او را به عنوان یکى از زمانهاى پرعظمت عهد عتیق جلوه ندهیم، تا به این ترتیب نشان دهیم که سلطنت در ایران منشایى اصلى و تاریخی دارد؟ این پیشنهاد به نظر شاه خیلى جالب آمد. (154)

در آن زمان، بر اساس محاسبه کانون هاى صهیونیستى، سال 539 قبل از میلاد به عنوان مبدأ، با سال 1961 میلادى (1340 شمسى) جمع شده و رقم 2500 به دست آمده بود.

بعضى دیگر عقیده دارند که چون کانون هاى مزبور موفق به برگزارى جشن ها در سال 1340 ش / 1961 نشدند، لذا ده سال بعد یعنى سال 1971 م / 1350 ش، به برپایى این مراسم اقدام کردند. بر این اساس، آنها سال 1971 (1350 شمسى) را با سال 529 قبل از میلاد، که تقریبا همزمان با آغاز پادشاهى کورش بود جمع و رقم 2500 را به دست دادند.

در یک اثر تحقیقى نیز در این باره چنین تصریح و تأکید شده است: داستان آزادى یهود به دست کورش در تورات نقل شده و جشن هاى 2500 ساله که محمد رضا پهلوى راه انداخته بود در واقع به خرج ملت ایران و به خاطر بزرگداشت این واقعه تاریخى محبوب یهودی ها و با رهبرى و برنامه ریزى صهیونیست ها بود. (155) محافل یهودى و صهیونیستى نیز در این باره اعترافات جالب توجهى داشتند که در این نوشتار، فقط به یک نمونه از آنها بسنده شده است.

لطف اله حى یکى از سران انجمن کلیمیان تهران، نماینده مجلس شوراى ملى، از مشاهیر و معاریف فراماسون و عضو برجسته تشکیلات صهیونیسم که ریاست «شوراى یهودیان ایران» در «شوراى مرکزى جشن هاى 2500 ساله» را عهده دار بود، در مهر ماه 1349، طى اطلاعیه اى در میان جامعه یهود ایران، در این باره چنین نوشت: این جشن ها در حقیقت یادبود اولین اعلامیه حقوق بشرى در 25 قرن قبل است.

همان اعلامیه اى که به فرمان کورش کبیر شاهنشاه بزرگ ایران در آزادى ملت یهود از اسارت بابل و آبادى خانه خدا و معبد دوم در اورشلیم صادر شد و نه تنها به منزله لوحه زرینى در بزرگى روحى و عظمت فکر انسانى شاهنشاهى ایران در تاریخ بشریت به یادگار مانده و هنوز هم می درخشد بلکه ماده تاریخ 2500 ساله جامعه یهودیان ایران شد. در حقیقت اعلامیه کورش کبیر ابتداى سکونت یهودیان ایران در ادوار عزرا و نحمیا و زر و بابل در این دیار مقدس به شمار می آید.

فى الواقع جشن هاى سال آینده براى یهودیان ایران جنبه جشن 2500 ساله تاریخ ما[یهودیان] در ایران است.

از این حقایق مهمتر آنکه این جشن ها در عهد سلطنت پرافتخار پدر تاجدار و انسان بزرگ قرن ما شاهنشاه آریامهر که به حق نزد یهودیان جهان کورش ثانى لقب گرفته است انجام می گیرد.

به همین منظور از مدت ها قبل از طرف شوراى مرکزى جشن هاى شاهنشاهى با شرکت گروهى از سرشناسان و افراد بصیر جامعه یهود، شوراى یهودیان ایران وابسته به شوراى مرکزى جشن هاى شاهنشاهى تشکیل و با مطالعه مستمر و عمیق و مشاورات لازم برنامه اجرایى جامعه ما[یهودی ها] را در این باره تهیه نمود[... که] شامل اقدامات مفصلى در زمینه هاى فرهنگى - بهداشتى جشن ها و مشارکت جوامع مختلف یهودیان جهان است به موقع خود به اطلاع همگان خواهد رسید تا هر خانواده یهودى ایرانى سهم خود را در آن ادا نماید.

به هر صورت محافل یهودى صهیونیستى با برگزارى جشن هاى مزبور، و تغییر تاریخ و تقویم هجرى شمسى ایران به تاریخ ظاهرا شاهنشاهى و در واقع «تاریخ و تقویم یهود ایران» سعى در تعقیب مقاصد خود کردند که با پیروزى انقلاب اسلامى و سقوط سلطنت پهلوى توطئه آنها نقش بر آب شد. منبع:کتاب تکاپوی صهیونیستی در ایران معاصر

مرگ بر اسرائیل