به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق، آنچه امروز در دستان هر سربازی در میادین نبرد سخت دیده می شود سلاح انفرادی نام دارد. پرتعدادترین نوع از این سلاح ها همان تفنگ های تهاجمی هستند و معروف ترین سلاح هجومی نیز کلاشنیکف است. امروزه چند نمونه سلاح هجومی در کشور موجود بوده و تولید می شود.
سابقه ساخت این نوع سلاح ها در کشور به حدود 81 سال گذشته یعنی 1309می رسد. تولید اسلحه گرم در کشور در این سال به صورت انبوه با ساخت تفنگ های های ZB آغاز شده و بعدها در جنگ جهانی دوم دولت ایران طی قراردادی تولید مسلسل های PPSH M1941 محصول شوروی را که در ایران به نام «په په شه» معروف شد را برای اتحاد جماهیر شوروی آغاز کرد و پس از آن نیز تولید این اسلحه را برای ارتش ایران ادامه داد.
یک نمونه «په په شه» ساخت ایران با خشاب 31 تیر
په په شه مسلسل خودکاری با کالیبر 7.62 میلیمتر(قطر داخلی لوله یا قطر خارجی گلوله) و عملکرد فشار مستقیم گاز باروت بود. جرم آن با خشاب 4.19 کیلوگرم بوده و دو نوع خشاب 31 و 71 تیر داشت. طول آن 84.2 و طول لوله سلاح 27 سانتیمتر و سرعت خروج گلوله از لوله حدود 499 متر بر ثانیه بود.
ژ-3
در سالهای بعد انواع وارداتی سلاح که عموماً دست دوم بودند در اختیار نیروهای نظامی ایران قرار گرفت و تا قبل از انقلاب تفنگ های معرف ام-1 آمریکایی و ژ-3 آلمانی در ایران ساخته می شدند. ژ-3 که در راستای برنامه ریزی های انجام شده برای کشورهای منطقه به همراه ایران به ترکیه و پاکستان(اعضای پیمان سنتو) داده شده بود به سلاح سازمانی ارتش این کشورها تبدیل شد. البته تعدادی سلاح کلاشنیکف هم در کشور موجود بود که چندان مورد استفاده در نیروهای نظامی نبوده است.
ژ-3 در دقت و قدرت زبانزد است و محصول کمپانی هکلر و کخ آلمان است. این سلاح پس از جنگ جهانی دوم به بازیابی وجه آلمان در زمینه تسلیحات بسیار کمک کرد. بعد ها نمونه های مسلسل دستی و تیربار نیز از این سلاح ساخته شده و در کشورهای بسیاری به همراه نمونه اصلی ژ-3 به کار گرفته شد. بیش از 60 کشور جهان از ژ-3 در کشور خود استفاده کرده و چندین کشور از جمله برزیل، اسپانیا، پاکستان و ایران آن را در کشور خود ساخته اند.
ادامه مطلب...